بررسی ارتباط بین محور کنترل سلامت و رفتارهای ارتقاء دهنده سلامت در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی بوشهر در سال 93-1392

زمینه: با وجود اینکه کار یک منبع بسیار مهم برای امرار معاش و احراز موقعیت‌های اجتماعی است، در عین حال می‌تواند به سلامت فرد نیز آسیب وارد کند. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین محور کنترل سلامت با رفتارهای ارتقاء دهنده سلامت در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی بوشهر می‌باشد. مواد و روش‌ها: این مطالعه توصیفی- تحلیلی به روش مقطعی بر روی 208 نفر از کارکنان دانشگاه علوم پزشکی بوشهر با نمونه‌گیری در دسترس انجام شد. جمع‌آوری اطلاعات با پرسشنامه‌های استاندارد سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت و محور کنترل سلامت چندوجهی انجام شد. تحلیل آماری داده‌ها به وسیله نرم‌افزار SPSS ویرایش 20 انجام و از شاخص‌های توصیفی و آزمون‌ آماری رگرسیون خطی استفاده گردید. یافته‌ها: از بین مدل‌های رگرسیونی مربوط به رفتار ارتقاء دهنده سلامت و ابعاد شش‌گانه آن، تنها مدل مربوط به کل رفتار و ابعاد فعالیت فیزیکی و روابط بین فردی معنادار بود. از بین عوامل دموگرافیک و محور کنترل سلامت تنها محور کنترل درونی، تبیین کننده رفتار ارتقاء دهنده سلامت بود و 2/3 درصد تغییرات رفتار ارتقاء دهنده سلامت را تبیین می‌نمود (2/3 درصد R2=). هیچ‌یک از محورهای کنترل سه‌ گانه تبیین کننده بُعد فعالیت فیزیکی نبود در حالی‌که محور کنترل درونی تبیین کننده مثبت و محور شانس تبیین کننده منفی بُعد روابط بین فردی بود و 9/4 درصد تغییرات روابط بین فردی را تبیین می‌نمودند (9/4 درصد R2=).  نتیجه‌گیری: با توجه به تأثیر محور کنترل درونی بر رفتار ارتقاء دهنده سلامت و روابط بین فردی با اجرای برنامه‌های مشاوره‌ای باید سعی در درونی کردن محور کنترل افراد نمود تا با ارتقاء رفتارهای مربوط به سلامت گامی در جهت بهبود سلامت کارمندان برداشت.